کد مطلب:33793 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:102

حق اینست كه صبوری البته صبر بر بلایا هست، اما هر گونه تحمل بلیه، صبوری نیست. در واقع عدم توجه به این نكته سبب شده است كه صبر گاهی به معنای بلاكشی بی حاصل انگاشته شود.

[صفحه 354]

مولوی در مثنوی تمثیلی دارد از حیوانی افسانه ای به نام «اشغر». می گوید:

هست حیوانی كه نامش اشغر ست
او به زخم چوب زفت و لمتر است

تا كه چوبش می زنی به می شود
كو به زخم چوب فربه می شود (...)

پوست از دارو بلاكش می شود
چون ادیم طایفی خوش می شود

(مثنوی، دفتر چهارم، ابیات 102 و 98 -97)

این موجود با ضرب چوب چاق می شود، یعنی غذای او بلا كشیدن است. سپس مولوی می افزاید:

زین سبب بر انبیاء رنج و شكست
از همه خلق جهان افزون تر ست

(مثنوی، دفتر چهارم، بیت 100)

به همین دلیل است كه خداوند بیش از هر كس بر پیامبران رنج و بلا فرو می فرستد.

این معنا بسیار مستعد بدفهمی است. از این سخن نباید چنین فهمید كه بلا و سختی، نعمت است و باید به استقبالشان رفت. چون اولا بلا غیر از نعمت است. اگر چه بلا، گاه می تواند آثار نیكویی داشته باشد. ثانیا به استقبال بلا نباید رفت و نباید آن را عامدانه و بدست خود، فراهم آورد بلكه در صورت درآمدن بلا (آنهم در مسیر هدف و با آگاهی) باید در مقابل آن صبوری ورزید.

صفحه 354.